به اولین نسخه «این هفته در خاورمیانه» خوش آمدید، خلاصه‌ای هفتگی از اتفاقات خاورمیانه و شمال آفریقا، نوشته من، ابوبکر الشماهی، سردبیر خاورمیانه الجزیره دیجیتال. 

سخنان مقتدی صدر قدرت دارد. روز دوشنبه، رهبر شیعیان عراق اعلام کرد که از سیاست کناره‌گیری می‌کند. او در گذشته نیز اظهارات مشابهی را بیان کرده بود، اما این بار تصمیم او باعث هرج و مرج در بغداد شد، زیرا هوادارانش به مقر دولت حمله کردند و با معترضان رقیب مقابله کردند. یک روز بعد، الصدر حامیان خود را تنبیه کرد و به آن‌ها یک ساعت فرصت داد تا به خانه بروند – آن‌ها بلافاصله اطاعت کردند.
آرامش برقرار شد، اما در 24 ساعت بین این دو اعلامیه، حداقل 30 نفر کشته شدند. این بدترین خشونت در عراق در سال‌های اخیر بود که صدای تیراندازی و انفجار در سراسر مرکز اداری پایتخت شنیده شد. این ترس واقعی وجود داشت که ممکن است شروع یک جنگ داخلی بین شیعیان باشد.
تیراندازی ممکن است متوقف شده باشد، اما بحران سیاسی که افراد مسلح را به خیابان های بغداد بازگرداند هنوز از بین نرفته است. هزینه‌های زندگی سر به فلک کشیده است. بیکاری همچنان بالاست. اکنون چه اتفاقی برای جنبش صدر می‌افتد و آیا رهبر آن‌ها دوباره راه خود را به سیاست بازمی‌گرداند؟ آیا مجلس بالاخره می‌تواند دولت تشکیل دهد؟ چه کسی بحران‌های اقتصادی عراق را حل خواهد کرد؟ و ایران چه نقشی ایفا خواهد کرد؟
در لیبی، حملات خشونت‌آمیز که بدون حل و فصل پایان می‌یابد، بسیار رایج شده است. این کشور دو نخست‌وزیر دارد، اما تنها یکی به نام عبدالحمید الدبیبه کنترل طرابلس را در دست دارد. روز شنبه، رقیب او، فتحی بشاغا، برای دومین بار از ماه مه تلاش کرد تا این وضعیت را تغییر دهد. تیراندازی بین شبه‌نظامیان رقیب که به دنبال آن انجام شد، دست‌کم 32 نفر از جمله کمدین مشهور، مصطفی برکه، را که برای حساب اینستاگرام خود از درگیری در منطقه خود فیلم‌برداری می‌کرد، کشته شد.
تا روز یکشنبه، جنگ پایان یافت و الدبیبه، که توسط سازمان ملل به رسمیت شناخته شده است، هنوز تحت کنترل بود، و بشاغا، که توسط پارلمان منصوب شده بود، به شرق فرار کردند. اما، درست مانند عراق، این بحران تمام نشده است، و همان طور که مالک تراینا، خبرنگار ما در طرابلس گزارش داد که بسیاری از لیبیایی ها همچنان نگران هستند که این کشور "در آستانه یک درگیری تمام عیار" باشد.
حملات تلافی جویانه نیروهای ایالات متحده و شبه نظامیان طرفدار دولت در شرق سوریه در هفته گذشته، تداوم حضور ایالات متحده در این کشور را برای بسیاری از مردم یادآوری کرد. آمریکایی‌ها می‌گویند که شبه‌نظامیان توسط ایران حمایت می‌شوند – که تهران آن را رد می‌کند. ناظران محلی می‌گویند که حملات روز 23 اوت که منجر به کشته شدن حداقل چهار جنگجو شد، اردوگاهی را هدف قرار داد که توسط گروه فاطمیون تحت حمایت ایران اداره می‌شد. سه سرباز آمریکایی زخمی شدند.
در همین حال، امانوئل ماکرون، رئیس‌جمهور فرانسه در الجزایر در 25 اوت گفت که می‌خواهد دو کشور به جای "گذشته مشترک پیچیده و دردناک" به آینده نگاه کنند. شاید قابل درک باشد، برای الجزایری‌ها، اشغال 132 ساله کشورشان توسط فرانسه، و 1.5 میلیون نفری که می‌گویند در جنگ استقلالشان کشته شدند، بسیار سخت است که فراموش کنند.
همچنین این که ماکرون از عذرخواهی برای اقدامات کشورش در الجزایر امتناع می‌ورزد کمکی نمی‌کند. یوسف بواندل، استاد علوم سیاسی در دانشگاه قطر هفته گذشته به ما گفت: «به رسمیت شناختن خشونت استعمار در فرانسه، به ویژه در میان حامیان راست افراطی، یک موضوع بسیار تفرقه‌انگیز است.